Hit the road, Murphy (and don’t you come back!)

En we hebben weer veel om over te bloggen!

Gedichtendag was geweldig leuk, en mijn optredens gingen lang niet zo slecht als ik gevreesd had. Iemand kwam zelfs mijn naam vragen (al weet ik niet wat ie daarmee gaat aanvangen, maar soit). Zowel in de bibliotheek als in het werkhuys was een aandachtig publiek aanwezig, en vooral het biboptreden was heel apart en leuk.

De volgende avond gingen we naar het personeelsfeest van Frans, waar hij het Gouden Elegastje in ontvangst mocht nemen. Veel goud is er niet aan het beeldje te bespeuren, maar het gaat om de gedachte, toch?

En daarna konden we de mallemolen achter ons laten voor een weekje relaxen in een vakantiepark met subtropisch zwemparadijs, met Britt en Yoeri als gezelschap. Sinds onze reis naar Wales een tijdje terug, zijn we ervan overtuigd dat zij de beste reismaatjes zijn en dat we met z’n vieren nog heel wat tripjes zullen maken. Een beetje jammer dat de bubbelbaden net kapot waren toen wij er waren, maar voor de rest was alles in orde en hebben we veel waterpret gehad. En vooral veel genikst. Heerlijk. 🙂

Gisteren kregen we dan weer het geweldige nieuws dat we binnenkort toch in ‘ons’ appartement kunnen trekken! Na de les op de academie snel een fles bubbels gekraakt om te vieren. Nu onze auto nog fixen en ik ga geloven dat Murphy zijn kamp heeft opgebroken, op zoek naar een ander slachtoffer.

Tot de volgende!

 

Nip

Gedichtendag – Ed

Geen goed begin van mijn blogjaar: een maand lang niets posten…

Tja, druk en zo…verder wel veel zaken om over te bloggen, maar het kwam er maar niet van. Obama, Dendermonde, Gaza,…er is elders genoeg over te vinden, wat doet mijn mening er eigenlijk nog toe?

Hoe dan ook: vandaag is het gedichtendag en ik zal maar liefst twee keer optreden. Dat ligt al boven mijn jaarlijks gemiddelde, dus als je er vandaag niet bij bent, zou het wel eens kunnen dat de eerstvolgende keer over een dikke twee jaar plaatsvindt. Dat hangt van vanavond af.

Soit, aangezien het gedichtendag is, laat ik mijn laatste gedicht op jullie los. Al een tijdje geleden geschreven, naar aanleiding van het overlijden van Ed Klein Goldewijk, maar door omstandigheden nog niet eerder op mijn blog geraakt.

Ed

wat onze prelude leek
van zoeken, tasten
elkaar zo gelijk
gestemd vinden

bleek jouw coda

maar vinden doe ik
jou nog steeds

in beeld
en woord

al had ik liever
een da capo
zonder fine
gehoord

 

Nip

Gelukkig 2009!

 

ze zeiden ja tegen elkander
de wereld ook, zeker de wereld
en gaven wat niet te geven viel
zichzelf weg, om er rijker van

hun orgelpunt naast het verlies
een vriend die niet blijven kon
en ging waar een ander niet kon gaan
zonder zichzelf weg, en toch gebleven

de hoogtepunten uit hun bestaan
zo warm gedeeld met zovelen
nodigen ze iedereen opnieuw uit
ook dit jaar weer met hen te bestaan

Frans & Nip, Kurt & Nina
ze wensen, dat doen ze
doen jullie mee?

 

Verhuis

Gisteren was dus onze ‘verhuis’. Het is te zeggen, onze spullen zijn verhuisd naar een opslagplaats en wij naar mijn mama. Het was verschrikkelijk koud, dus zijn er heel wat koffietjes gedronken, en bleven de pintjes, die meestal rap verdwijnen bij zulke aangelegenheden, letterlijk en figuurlijk in de kou staan.

Voor het verhuizen begon trokken Britt en ik naar de bakker voor koffiekoeken. Maar toen bleek dat alle bakkers in de nabije omgeving gesloten waren, en we helemaal verkleumd nog net een Panos konden bereiken. Ik ben de rest van de dag niet meer opgewarmd geraakt.

Maar alles ging goed. We zijn rond 9u begonnen en rond 12u was alles weg. De kringwinkel zal ook wel blij zijn…

Wij moeten nog wel even terug: nog wat laatste dingen inpakken, alles schoonmaken, de kelder leeghalen. Maar het grootste werk is gedaan. Nu kunnen we drie maanden rusten en opnieuw beginnen.

Merci aan alle helpende handen: Britt, Yoeri, Jurgen & Hedwig!

Nip

Gedicht ‘Voor Ed’ van Siseria

Omdat het mij (nog) niet lukt iets voor/over Ed te schrijven, mag ik van Siseria zijn wondermooie gedicht plaatsen. Het is een gedicht dat Ed zelf prachtig had gevonden, daar ben ik van overtuigd. En ik plaats het graag omdat het ook perfect uitdrukt hoe ik Ed zelf heb ervaren.

 

Voor Ed

Ik herinner me
je handen;
hoe zij

-soms ruw en
dan weer zacht-

mijn hart
bevrijdden

uit de banden
van de nacht

Siseria

Bedankt dat ik dit mocht posten, Siseria. Meer werk van Siseria vind je hier op de verhalensite. Zeker de moeite waard om eens te bekijken.

 

Nip

 

Tussen Kunst en Kerst

Gisteren was het kerstfeest op de kunstacademie. Enkele weken geleden begonnen we in de les een beetje met het voorbereiden, meerbepaald te beslissen wie welk gerecht zou meenemen. Een lijst werd opgesteld en ideeën opgeschreven. Ik had opgegeven dat ik een quiche zou maken. Dat moest wel lukken, ondanks de verhuistoestanden.

Ook kregen we verhalen te horen over de legendarische feesten van onze academie, die blijkbaar in de verre omgeving bekend staan als zijnde beestig & bangelijk. Alle klassen organiseren iets voor zichzelf en op een bepaald uur komt iedereen samen in de expositieruimte, alwaar een dj ervoor zorgt dat de sfeer er goed inzit en iedereen de restjes eten komt slijten.

Het verzorgen van het eten combineren met de verhuis hadden we ietwat onderschat, maar we kwmen toch op tijd en voorzien van quiche met zalm, koriander-gehaktballetjes (Frans) en stoofpot (mama) aan op de academie. We trokken alledrie naar onze eigen klas, en voor de anderen kan ik niet spreken, maar bij ons tekenaars was het heel gezellig. Er was ook geweldig lekker eten, en mijn quiche is helemaal opgegeten (het recept staat ondertussen trouwens op het kooklabo).

Toen we naar de expositieruimte trokken, liep het feest wel een beetje uit de hand. Hier en daar werd er toch te diep in het glas gekeken, en twee collega-tekenaars eindigden wel heel innig verstrengeld op een bankje… De dj vond ik eerlijk gezegd niet al te hip, maar ja, je kan niet alles willen.

We versierden een lift richting huis en zo kan het inpakken weer beginnen…

Nip

Dozen & filmcrew op bezoek

Vandaag hebben we ingepakt. Boeken, voornamelijk, zodat we een hoek vrij kunnen maken in de living om te stapelen. Het hele appartement lijkt wel ontploft, maar deze week zou het meeste ingepakt en gedemonteerd moeten zijn. Ook kunnen er al dozen naar de opslagplaats gebracht worden, zodat we stillaan echt het gevoel krijgen dat onze laatste dagen in Borgerhout zijn aangebroken…

Minder leuk nieuws is dat ons appartement morgen blijkbaar gefilmd wordt. Omdat ze enkele appartementen uit ons blok willen verkopen, rekenen de eigenaars blijkbaar op een reclamefilmpje. Als de cameraman niet struikelt over de dozen, schrikken de kandidaat-kopers wel van de rotzooi die ons appartement momenteel bevat. Alles wordt namelijk uitgezocht en gesorteerd en ligt dus zowat overal.

Morgen zou ook de auto weer ‘gemaakt’ zijn. Laten we hopen dat het in orde is nu.

En buiten inpakken staan er deze week nog op het programma: kunstacademie (dinsdag), examen stad en  filmforum (woensdag), kerstfeestje kunstacademie (donderdag). Voor dat laatste moeten we ook nog eens eten meenemen. Dus: drukdrukdruk!

Nip

Murphy en Chocolade

Buiten onze vreemde verhuissituatie (we kunnen pas in april in ons nieuw appartement, maar we moeten er hier wel eind december uit), hebben we nu ook autopech. Gisteren heeft iemand geprobeerd onze auto te stelen, maar die was blijkbaar beveiligd tegen diefstal. Alleen wisten wij ook niet hoe het ding daarna weer aan de praat te krijgen. Dan maar met de bus naar huis, en vandaag rijdt Jurgen met Kurt en vlindermobiel op sleeptouw het halve land af om het in orde te krijgen.

 Woensdag doe ik mee aan een examen van de stad Antwerpen. Het gaat om de functie van bibliotheekassistente. Als ik geslaagd ben, moet ik nog eens een proef afleggen in februari. Ben ik daar ook door, dan kom ik op een wervingsreservelijst gezet die 3 jaar geldig is. Ik ben zowiezo van plan volgend jaar nog een master te halen, maar ik wilde eens meedoen om te proberen en iets achter de hand te hebben (moest ik geslaagd zijn).  We zullen dus wel zien wat het wordt. Geen man overboord als ik er niet door ben, dus stress heb ik niet echt.

Afgelopen donderdag was het weer een geslaagde Muzevalavond, met Sabine Luypaert op het podium en een aandachtig publiek in de zaal. Hopen dat we ook wat publiek naar het filmforum krijgen woensdag, met ‘The hitchhiker’s guide to the Galaxy’ op het programma.

Ook nog goed nieuws voor de chocoholics in Antwerpen: op weg naar de Muzeval viel mijn oog op Quetzal, de eerste chocoladebar in onze stad (denk ik). In Gent was er al één, maar dat was – zelfs voor chocoverslaafde Nip – een tikkeltje te ver. Ook voor mij is alles buiten Antwerpen buitenland. Enfin, bleek dat Frans daar al van wist en dat de madam die dat spel runt nog een ex-collega van hem was. Hij had er zelfs een kaartje van! Dat vind ik eigenlijk niet kunnen, weten dat er een chocoladebar in de buurt is en mij niet onmiddellijk op de hoogte brengen!

Wij dus naar binnen, waar bleek dat de ex-collega niet aanwezig was. Maar het noemen van haar naam opende meteen allerlei zoete deuren, want we kregen een gedetailleerde uitleg en een stukje brownie. Die overheerlijk was, en ik kan het weten.

Daar gaan ze mij nog veel zien – en Britt, de volgende keer dat we de stad in trekken een tussenstopje in Quetzal? 🙂

 

Nip

Pfffff

Het ziet er naar uit dat onze eerste voorzichtige kijk op 2009 vertroebeld wordt door onzekerheid…

Dat gaan we nu dus even bekijken en bespreken, en waar kunnen we zoiets anders doen dan in het Zeezicht?

Voor nieuws moet je dus niet hier zijn vandaag, maar je kan eens proberen op het Kooklabo (link vind je ergens rechts), daar staan verse Griekse gerechten. Door Britt en mij gemaakt (vooral door Britt) en door ons allen goedgekeurd. Het was een leuk weekend, met Britt en Yoeri – maar door het nieuws over Ed niet eerder op de blog geraakt.

Enfin, smakelijk dus, en tot later!

Nip

Afscheid van Ed – Ave Maria

Afgelopen woensdag zijn Frans en ik naar de begrafenis van Ed geweest. De kerk zat zo vol dat er heel wat mensen moesten rechtstaan, waaronder wij, maar dat vonden we niet erg. Het was een erg mooie dienst – Ed was erg aanwezig, in muziek, gedicht en teksten. Het mooiste, maar ook moeilijkste vond ik het moment waarop Rob (de broer van Ed) Hees en Zacht zong.

Ook erg mooi was het Ave Maria van Cacinni, een stuk dat Ed zelf erg mooi vond.

Op momenten als deze, tegen 23u, mis ik Ed het meest. Geen virtueel maatje meer om tegen te praten. Geen wijze woorden of gefilosofeer meer, geen anekdotes, foto’s, bedenkingen, overwegingen, muziektips. Geen toekomstplannen.

Geen edKG meer in het ledenlijstje op de verhalensite. En toch blijf ik er naar zoeken.

Er was nog zoveel om te delen, te vragen, te overpeinzen. Maar ik onthoud wat ik van Ed geleerd heb in die te korte tijd: leef nu, in het moment. Want misschien is er geen morgen meer.

Nip