The married life enzo

Bijna twee weken na de trouw. Het is nog steeds een vreemd idee. Er is tegelijk iets en niets veranderd. We zijn nog steeds hetzelfde, zien elkaar nog even graag als ervoor. En we hebben het gezellig, zo samen. En dat was natuurlijk ook de bedoeling, dat het zo bleef. En toch is er nu een extraatje, als een bijkomende herinnering aan die gezelligheid. Misschien voor als het eens wat minder gezellig wordt – ik zeg maar wat. Een extra reminder aan het feit dat er altijd iemand naast je, achter je zal staan – een helpende hand, een schouder, een luisterend oor, lieve woorden of gewoon begrijpende stilte.

Daarom, en natuurlijk ook omdat elke reden goed is om een kickass party te organiseren, en dan vooral het feit dat twee mensen elkaar graag zien. Voila.

Nu we terug zijn van vakantie gaat het weer zijn gewone gangetje, hoewel we nog wat dingen in orde moeten brengen. Ik heb zo’n electronische identiteitskaart, en als je bijvoorbeeld een adresverandering door wil geven, heb je daar blijkbaar codes van nodig…waarvan ik het bestaan dus al vergeten was. Resultaat: ik zal een nieuwe kaart moeten aanvragen (en dat kost 15€ in A’pen, jochei!). Conclusie: ik ben nog steeds alarmerend chaotisch – ondanks de oefening van het succesvol organiseren van een kickass party in het recente verleden.

Verder wil ik nog even kwijt dat ik iets heb veranderd op mijn blog: ik zal reacties een beetje modereren. Als er één reactie van jou is goedgekeurd, zullen je volgende reacties wel gewoon direct geplaatst worden.  Dit om vervelende reacties te vermijden. Niet dat ze mij storen, maar het is nu ook niet bepaald leuke decoratie voor een blog. En aan de vervelende reactiegever: het kan mij werkelijk geen moer schelen hoe je mij noemt, wat je van mij, mijn man, relatie, huwelijk, enzovoort vindt. Echt. Grow up and get a life.

Nip